سوالات بی معنا

 

روز تولدم به خودم قول دادم کمتر غر بزنم. هم موفق بودم هم نه. من آدم کله شقیم که جدا از درسم مسئولیت های مختلفی رو قبول میکنم و آخرش مجبور میشم از همه چی بزنم و به اون کارهای اضافی برسم.

دوروز از برنامه مطالعاتی المپیاد گذشته من هنوز نتونستم برنامه هام رو باهاش هماهنگ کنم و شاید ۵ درصد کارایی که باید این هفته میکردم رو کردم. 

خیلی عجیبه هنوز که هنوزه هدفم رو نمیدونم. نمیدونم قراره چیکار کنم و چیکاره بشم و.... همشم این سوال رو از خودم میپرسم: یعنی من قراره همه کاره و هیچ کاره بشم؟

چرا از یه شاخه میپرم به یه شاخه دیگه؟ خودمم نمیدونم چی دوست دارم. حتی بعضی وقتا میپرسم این درس خوندن به چه درد من میخوره؟ اونی که ساعت ۶ صبح مامان باباش تازه از مسافرت میرسیدن و جلوی مدرسه به زور پیادش میکردن تا بره امتحان بده و به زور۱۰ بگیره الان یه مغازه زده یه گوشه داره زندگیشو میکنه. نکنه ده سال دیگه بین منی که درس میخونم و اونی که نمیخونه تفاوتی وجود نداشته باشه؟

آیه پنج سوره ضحی امیدبخش ترین آیه قرآن کریمه. بنظرم باید این سوالات رو از سرم بریزم بیرون و به این آیه اعتماد کنم!