نمیدونم اسمش رو چی میشه گذاشت؛ خستگی بی حوصلگی شایدم خوددرگیری...
اما چند وقته نمیتونم از چیزی که درونم میگذره حرف بزنم. نمیتونم حتی بیام و اینجا تایپ کنم. امروز یهو یادم افتاد که من این وبلاگ رو مهر پارسال راه انداختم پس تاحالا توی محرم پستی نذاشتم، حرفی درباره محرم نزدم و احساسم رو درباره محرم ننوشتم.
باید اعتراف کنم این چند روز من جز اون آدمایی بودم که رفتن هیئت. و در ادامه از اون دسته آدمایی که توی دوره کرونا تا سر کوچه هم نمیرفت.
حس میکنم محرم امسال خیلی برام سنگین بود. شاید بخاطر اینه که بزرگ شدم. شایدم شرایط کرونا تاثیر گذاشته بود. من خوب یادمه سالای پیش حاج وحید مابین روضه هاش میگفت (مریضها رو مخصوصا مریضهای سرطانی رو دعا کنین) حالا امسال جای سرطان رو کرونا گرفته بود. کی فکرش رو میکرد ویروسی توی جهان فراگیر بشه که از سرطان هم برای مردم وحشتناک تر جلوه کنه؟ خیلی فکر کردم. محرم امسال به شلوغ بودن هیئتا فکر کردم. به اعتقاد قوی مداحا. به برگزاری دسته ها علی رغم داشتن مجوز. پخت غذا و پخش نذری. امسال توی محله ما همه چیز خیلی عادی جلوه کرد. حتی عادی تر از پارسال. اما برای من همه چیز فرق میکرد. انگار داشتم با یه دید باز تری نگاه میکردم.
قبلا میگفتم: یعنی چی حضرت زهرا (س) عزادار ها رو دعوت میکنه؟ خب من اگه بخوام برم میرم، اگرم نخوام نمیرم. این کاملا اختیار منه.
اما امسال دیدم اونایی که برای محرم برنامه ریخته بودن اما دو روز قبل شروع محرم سرفه هاشون شروع شد و خونه نشین شدن.
قبلا میگفتم یعنی چی (این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست)؟ اما امسال وسط شلوغیا قشنگگ معنی دیوونه رو درک کردم.
توی کدوم دین و آیین مردم بخاطر عزاداری، سر جون خودشون و خونوادشون قمار میکنن؟
امسال انگار همه چی فرق میکرد.
