قبل سفر و قبل شروع سال کنکوری باید بابا رو ببینم. تنهایی! کاری که مدتهاست نتونستم انجام بدم. چون میگن خطرناکه اونم وسط هفته که خلوته اونم اونجا و... قبول دارم که خطرناکه ولی دلتنگی چی میشه؟ بحث یه ساله! باید باهاش صحبت کنم هرچند همیشه از هرجا صدام رو شنیده. دوباره باید دروغ بگم. کاری که توش ناشی ترینم.
قبل آزمون المپیاد که برام آزمون خییلیی مهمی بود، به داداشم پیام دادم که میشه قبل از اینکه منو ببری سر آزمون، بریم پیش بابا؟ گفت باشه. قرار شده بود تنها باشم باهاش. تنها صحبت کنم. ولی مامانم اومد. چی کار کنه آخه؟ منم جاش بودم میومدم حتی اگه دخترم هزاربار به کنایه گفته بود که میخوام تنها باشم. اونجا وسط آفتاب مستقیم یه گل علف مانند زرد دیدم. خیلی کوچیک بود و هر کی رد میشد ممکن بود له اش کنه. نمیدونم چرا تنها اون وسط دراومده بود. توی جَو ادبیات و فضای بهشت زهرا یهو یاد این رباعی افتادم:
هر سبزه که بر کنار جویی رسته است
گویی ز لب فرشته رویی رسته است
پا بر سر سبزه تا به خواری ننهی
کان سبزه ز خاک لاله رویی رسته است
کَندم و گذاشتمش تو جیبم. از بابا خداحافظی کردم و رفتم سر جلسه آزمون. سوال اول.. دوم.. سوم.. فکر کنم حدودا سوال دهم بود که یهو این رباعی رو توی سوال دیدم. شاید انقدر ذهنم درگیر ساعت و این سوال و اون سوال بود که اصلا متوجه نشدم و چیزی به یادم نیومد اما وقتی که اومدم بیرون فهمیدم و با خودم گفتم این هم یه نشونه ست شاید. باید برم ازش عذرخواهی کنم که فراموشش میکنم. باید جدی باهاش صحبت کنم. بخوام که برام دعا کنه. میدونم همیشه آرزوش این بود که بچه هاش درس بخونن. هنوز اون گل زرد علف مانند رو دارم.
