اذیت

این حرفا اذیتم میکنه. این که بهم میگن: تو که صبح تا شب داری میخونی بسته دیگه!! گاهی حتی شک میکنم به خودم. که اگه دارم صبح تا شب میخونم پس چرا هنوز به جای دلخواهم نرسیدم. نکنه مشکل دارم. حتی خواهر بزرگترم که خودش رو سر کنکورش کشت هم اینو بهم میگه.

مثل خودم که این مدت تا یه المپیادی میدیدم میگفتم سخت نگیر قبول میشی. انگار یادم رفته چقدر اذیت شدم تا قبول شدم. ما ادمای فراموشکاری هستیم/