دوری و دوستی سرم نمیشه..

من ایرانم و تو عراقی

بگیر از دلم یه سراغی..

چه فراقی.. چه فراقی..

 

تاحالا پابرهنه راه رفتن توی صحنت رو تجربه نکردم. تابه حال وسط بین الحرمین گیر نکردم. تل زینبیه رو از نزدیک ندیدم. توی حرمت دل سیر گریه نکردم. طعم چای عراقی رو نچشیدم. عروسک نخریدم بیام دیدن دخترت... توی گرما و راه طولانی و شلوغی و هزارتا اتفاق خسته کننده اربعین گیرنکردم تا آخرش بگم همه اینا فدای لبخند آقام حسین.. :) 

اما تو گوگل سرچ کردم و تمام عکسای حرمت رو دیدم

پخش زنده های تلویزیون رو دیدم

توصیف حرمت رو از آشناها شنیدم

گلایه ای ندارم که تا الان نتونستم بیام.. هرچیزی لیاقت میخواد که حتما نداشتم..

ولی آقا جدا از کربلا؛ محتاج یه نگاهتیم... :)