و باز هم آشفته نویسی

هیچوقت فکرشم نمیکردم بخاطر جاموندن از کلاس اختیاری یه استاد، انقدر ناراحت بشم و حس بدی پیدا کنم. البته ۳۰ دقیقه اخر رو رسیدم اما چیزی از ناراحتیم کم نشد. خدا چطور بعضی آدما رو انقدر مهربون و آروم و اصلا بی نظیر آفریده که آدم لحظه شماری کنه روزها بگذرن و باهاشون کلاس داشته باشه؟ این روزا واقعا خوشحالم. با اینکه شبا تا دو بعضا هم تا سه بیدارم و خوابم نمیبره و روزها هم مجبورم ۷ بیدار بشم، اما به یه امیدی میگذرونم اونم اینکه قراره یکشنبه هفته بعدی، آدمای واقعی ببینم! اگه پارسال این موقع همچین حرفی میزدم قطعا هم خودم خندم میگرفت هم هرکسی که الان داره میخونه اما میدونم که امسال همدیگرو خوب درک میکنیم :) بعد از سه ماه (البته نادیده نگیرم که مهرماه سه روز رفتم مدرسه) قراره برم مدرسه و معلما و بچه ها و کلاس واقعی، نیمکت، صندلی، حیاط مدرسه، کوله پشتی و خیلی از دلخوشی های ساده ای که ازم گرفته شده بود رو دوباره تجربه کنم. درسته که کلا قراره چهارتا دانش آموز باشیم، اما همونم خیلی خیلی غنیمته :)))) نزدیکای امتحانای ترمه و خوب پیش نرفتم. این هفته تازه تصمیم گرفتم سر کلاس های مهم گوش کنم و سر کلاس هایی که خیلی مهم نیستن حداقل نخوابم. میدونم سر دردام زیاده ولی مطمئنم یه روزی دلم برای این جملات پر از ناامیدی که مینویسم و روی میزم میچسبونم و همه تلاششون رو میکنن تا یه درصد خیلی کمی از امید رو بهم منتقل کنن تنگ میشه... دلم برای این روزهای شلوغ تنگ میشه... امیدوارم بعد از اتمام امتحان فردا و امتحان پس فردا، راضی و خوشحال سایت رو ببندم.

.

.

و در آخر با حرص و کمی هم تنفرِ از روی دوست داشتن، ممنونم از اون معلمم که باید تا اخر این ماه ۷۰۰ صفحه ای که از کتاب هاش مونده رو بخونم و براش خلاصه و نقد کنم :))))))))))