فلان معلم

 

از فرصت نداشتن متنفرم. از اینکه یجورایی به قول بقیه یه سر دارم و هزار سودا. ۲۴ ساعت دارم و ۲۴۰ تا کار نکرده. اون چیزی که ناراحتم میکنه کارهاییه که مجبورم انجام بدم. من حاضرم تا ساعت ها یه کتاب تاریخی یا فلسفی یا داستانی بهم بدن و پرتم کنن توی یه جزیره دور، اما نگن حتما و باید این چهارتا کتابی که من میگم رو بخونی و برام فلان متن رو بنویسی. حاضرم بشینم و هزارتا سریال و فیلمی که دوست دارم رو ببینم اما بهم نگن باید این فیلم رو ببینی و برام خلاصه بنویسی. دارم خسته میشم از بس نمیتونم خودم رو مدیریت کنم. خستم از اینکه تمام روز رو دور خودم میچرخم و شب که میشه تازه یادم میاد چقدر کار داشتم و انجام ندادم. برنامه ریزی از سخت ترین کارهای دنیاست:) اینم بگم که از امتحانای ترم بدم میاد. از اینکه مجازی آموزش ببینم و حضوری امتحان بدم متنفرم. از اینکه باید بشینم و یه سری درس که حتی کتاباش رو ورق هم نزدم، بخونم متنفرم. با این وضعیت ناراحت و عصبانی من، مشاور مدرسه میاد میگه تو از اون در تراز هایی هستی که فلان معلم دنبالشه. منم یه لبخند معنادار زیر ماسک میزنم و میگم لطف دارین. و توی دلم میگم وقتی خوبشون منم دیگه بقیه چه شاهکارین! کنار همه این ناراحتیا، خوشحالم که امروز با همون فلان معلم کلاس داشتم!!! کلاس واقعیِ واقعی!! آدم دلش میخواد از خوشحالی پرواز کنه. از ذوق میز اول نشستم منی که همیشه جام نیمکتای آخر بود! ولی حیف و حیف و حیف که فقط دو ساعت بود. دوساعتی که با اصرار بیست دقیقه هم بهش اضافه کردیم. دو ساعتی که برای داشتنش باید دو ماه خواهش میکردیم :)) فرداهم قراره آدمای واقعی ببینم. قطعا این هفته از بهترین هفته های امسال من خواهد بود و دلم میخواد تک تک لحظه هاش رو ثبت کنم. خیلی خوشحالم با اینکه فردا چندتا درسی دارم که هنوز کاری براشون نکردم. 

و امیدوارم هیچ روزی از الان تا آخر دنیا، هیچکدوم از همکلاسیام این وبلاگو پیدا نکنن و این پست هارو نخونن.