افتاده

دیشب حدود ساعت ۴ خوابم برد. ساعت گوشیم رو روی ۱۰ و نیم کوک کردم و مطمئن بودم بیدار نمیشم. ۱۰ و نیم که گوشیم زنگ خورد، خاموش کردم و دوباره خوابیدم تا اینکه یک ساعت بعدش دوباره زنگ خورد. سلام خوبی؟ جلوی خونتونم!

خیلی خوشحال شدم. با چشمای پف کرده از خواب رفتیم بیرون و کلی خوش گذروندیم و برگشتیم. فهمیدم همونطوری که اتفاقات بد در لحظه رخ میدن و ممکنه کل روز رو خراب کنن، اتفاقات خوبم باعث میشن تمام روز حالت خوب باشه. به هرحال مهم اینه الان خوشحالم و لبخند میزنم. تنها نگرانیم توی این لحظه حضوری یا مجازی بودن امتحاناته. درسته آموزش پرورش در این باره حرف زده اما از ته قلبم میخوام حضوری باشه. مطمئنم مجازی نابودم میکنه، بی اعتمادی معلم و مشکل سایت و سوالات بی نهایت سخت و هزارتا مشکل دیگه که باعث میشه از امتحان مجازی متنفر بشم. علاوه بر اون، اگه امتحانات حضوری باشه میتونم معلمامو ببینم. دوستام رو ببینم. مثل مهدکودکیا ذوق کنم و بالا و پایین بپرم! امروز بحث شد سر اونیکی معلم ؛ همونی که خیلی مهربونه و ادای بانمکا رو در میاره :)))) باید حقیقت رو بگم که شوخیای مسخره معلما برای هیچ دانش آموزی خنده دار نیست و همه اون خنده های بلند و الکی برای اینه که اون معلم احساس ضایع شدن نکنه :)))) خلاصه که با بی نمک بودنش دوستش دارم و مشتاقم از نزدیک ببینمش (کلا سه بار حضوری دیدمش). جدا از اون دوست دارم منو بشناسه. برای منی که از اول ابتدایی تا اول کرونا همیشه تو چشم معلما بودم؛ کلاس آنلاین خیلی سخته :( نمیشه اون حس صمیمیت رو برقرار کرد. همه دوست داشتنم بخاطر متواضع بودنشه بخاطر افتاده بودنش! 

افتاده باشیم :)