دود شد!

به چهره خودم که تو آینه نگاه کردم، بدم اومد. دختری رو دیدم که موهاش رو الکی شونه میزنه و فقط دلش میخواد ببندتشون تا توی دست و پاش نباشه. دختری که چشماش از خستگی نیمه بازه. دختری که خیلی وقته به خودش نرسیده. دختری که شاداب نیست! بدم اومد. یاد روزایی افتادم که حالم خوب نبود اما ناراحتیام رو با آرایش می پوشوندم و تو آینه به خودم لبخند میزدم. اما الان خوبم ظاهرم یه حرف دیگه ای رو میزنه. چرا نباید بتونم این تناسب رو برقرار کنم؟ هربار که یادم میوفته دیروز رم گوشیم با چهارسال خاطره و عکس و صدا سوخت؛ دلم میگیره. شاید بعضی خاطره ها باید بسوزن یعنی خواست خدا این باشه که انسان فراموششون کنه. فراموش کنه تا حالش بهتر بشه تا زندگیش رو به راه بشه. خاطره هایی که توی اون رم بود، خیلی وقت بود که از ذهنم پاک شده بود. انگار اون عکسا و فیلما و صداها فقط یه رد پای اضافی بودن که دلم نمیومد خودم پاکشون کنم اما شد. امروز با خودم گفتم خب من دیگه نشونه خاصی از این سه چهار سال اخیرم ندارم. ردی عکسی چیزی... از الان به بعد چی؟ نمیتونم بسازم؟ با خودم گفتم اگه یه قراری بذارم و هرروز حداقلش یه عکس از خودم بگیرم و بعدا خودم رو توی مرور زمان ببینم وضعیتم بهتر میشه دیگه اون دختر خسته رو توی آینه نمیبینم. ولی واقعا بهتر میشه؟ امتحانش ضرر نداره...

.

.

+ تو اوج ناراحتی بعد از سوختن رمم اتفاقی این کلیپ رو دیدم که روحم شاد شد :)

++ آپلود فایل توی بلاگ سخته :)