توی راه

هیچی اتفاقی نیست‌. همیشه به نشونه ها اعتقاد داشتم. شاید عجیب و مسخره بنظر بیاد اما معتقدم اینکه من الان اینجا نشستم اتفاقی نیست. اینکه چه اسنپی سوار میشم اینکه با کی رو به رو میشم چه اهنگی به گوشم میخوره همه ش یا نشونه ست یا امتحان. بنظم حتی اینکه موقع گرفتن بقیه پول دستم به دست پسر اقا جواد بقال سر کوچه خورد هم یه امتحان بود. 

دیروز یه اتفاقی افتاد که فهمیدم من خودم رو درست نمیشناسم. فهمیدم اینکه انقدر به خودم مطمئنم و ادعای خوب بودن و انسان بودن (!) دارم همه ش مثل یه حباب بی ارزش میمونه که به وقتش میترکه. 

(تو اسنپ، در راه مدرسه برای کلاس تست)