رخوت
۱) چند روزه سست شدم. خیلی وقتا هست میدونم که حال خوبی ندارم و میدونم که باید پاشم و یه کاری بکنم و حتی اکثرا میدونم که باید چیکار کنم تا از این اوضاع دربیارم اما هیچ کاری نمیکنم. حتی میشینم فکر میکنم و دلیلی پیدا نمیکنم برای حال عجیبم. عجیبه برای منی که تفریحاتمم روی برنامه بود، ۴ روز بگذره و ساعت خوابم دو برابر بشه و همه برنامه هام رو حتی اگه ضروری باشن بذارم کنار و بشینم یه گوشه. شاید یه بخش کوچیکش بخاطر این باشه که قراره جواب های المپیاد بیاد. منتظرم هرروز اما خبری نمیشه. نمیدونم باید با چه قدرتی درس بخونم. بخش دیگرش بخاطر فضای عجیبیه که درست که نگاه میکنم میبینم هنوز نتونستم بهش عادت کنم. فضای کنکور. نمیدونم چقدر باید توی این فضا زمین بخورم تا بتونم خودم رو پیدا کنم. مدام یاد حرفای اون دختر نازنین میوفتم (یکی از سال بالایی هام که از المپیاد برگشته بود و کنکور داده بود.) که میگفت کسی که چند بار میانگین پایین بیاره و مدام شکست بخوره قطعا قوی تر میشه و با آزمون و خطا نتیجه بهتری میگیره. منم همش به همین فکر میکنم که بسه. این استرس بیخود رو کنار بذار و درست رو بخون. جوابا هم که اومد یا قبول شدی یا نشدی.
۲) برای هممون پیش اومده یه وسیله ای رو یه جایی گم کردیم، یهو بعد چند وقت پیداش میکنیم و حس عجیبی بهمون میده. همین کار رو با یکی از دوستای قدیمیم کردم. شاید از قصد گمش کردم. چند روز پیش زنگ خونمون خورد و منم تنها بودم رفتم جلوی در چون نمیشناختم که کی داره زنگ میزنه. و همین. از تعجب خشکم زد. انتظار نداشتم بعد سه سال پیدا کنه منو. و امروز دوباره دیدمش. از این سه سال حرف زدیم و چقدر هردومون تغییر کرده بودیم و حتی یادم اومد چه آدمی بودم و چه علایقی داشتم. شاید بشه گفت خودِ سه سال پیشم رو هم پیدا کردم. که اهمیتی نداره الان برام.
