اون موقعایی که واتساپ و تلگرام و وایبر و اینستاگرام و ... زیاد باب نشده بود سایتای مختلفی بودن با اندک افرادی که زندگیشونو اونجاها میگذروندن. یه سایت به اسم (من) وجود داشت. مثل یه روستای کوچیک با فضای صورتی ملیح بود که ادمای کمی توش زندگی میکنن. یادش بخیر من و آبجیم چقدر اونجا زندگی کردیم :))) خیلی وقته بسته شده، امشب یهو یادش افتادم و دلم براش تنگ شد.
بچه تر که بودم یه روز خاله که از کربلا برگشته بود،
یه پیرهن سفید نارنجی که یه کمربند خوشگل داشت برام سوغات اورد.
خیلی دوستش داشتم و زود به زود میپوشیدمش
و وقتی میپوشیدم، مدام تعریفای بابا رو میشندیدم.
انگار بابام بیشتر اون رو دوست داشت شایدم برای دلخوشیم میگفت.
گذشت و گذشت و من بزرگ شدم. دیگه اون لباس اندازم نشد.
نفهمیدم چه بلایی سرش اومد ولی دیگم ندیدمش.
بابا میگفت چرا دیگه اونو نمیپوشی انگار نمیخواست باور کنه منم بزرگ میشم.
چند روز پیش باقی مونده های کمربند اون لباسم رو پیدا کردم و کلی خاطره برام زنده شد.
از همون لحظه ای که توی اسنپ به صندلی تکیه داده بودم و سعی میکردم خوابم نبره و رادیو اتفاقی آهنگی رو پخش کرد که آهنگ من بود. (اینجا گفته بودم). بعدشم کلاس سرصبح و انرژی بی نهایتی که استاد بروز میداد و با خنده هاش شارژمون میکرد. سوالهایی که میپرسیدیم و جواب تک جمله ای همراه خنده که دریافت میکردیم: (سوال بسیار بسیار مهمی کردی) همین! قیافه هایی که هشت صبح خواب بودن. و دوباره حس شیرین نشستن پشت صندلی های چوبی، سوال پرسیدن رو در رو، موندن زنگ تفریح کنار استادا، چیزی که خیلی کمیاب شده به اسم یادگیری درس و در آخر حداقل دیدن چشم های همدیگه. خستگی ذهنی بعد از کلاس فلسفه. انقدر هیجانی میشم که چطور اتفاقاتی که یه زمان ساده ترین و روتین ترین زندگیم بودن الان محدود شده و در عین حال لذت بخش تر از قبل. خونه چقدر خوشحال شدم که عربیم کنسل شده و میتونم عصر رو بخوابم. بعد از اون همه استرس برای امتحانات و درسا و کارهایی که عقب مونده بودن، واقعا به امروز نیاز داشتم درحالی که فکرشم نمیکردم امروز میتونه خوشحال و آرومم کنه. الان تکلیف دارم و باید برم سراغش اما کلی کار حال خوب کن دیگه هم دارم. میخوام امشب پادکست گوش بدم و رمانم رو تموم کنم و برم سراغ یه کتاب دیگه، فیلمم رو ببینم و کلی دیگه. فقط میتونم بگم هورا.
مرسی که هیجانات مسخره یه دختر دبیرستانی رو میخونید.
یجورایی میدونستم با آب نمک قرقره کردن خیلی بدتر میشم و سرفه هام بیشتر میشه اما دیگه خواستم به حرف مامانم گوش بدم. فردا قراره برم مدرسه و اگه سرفه کنم خب بیرونم میکنن. حتی اگه جلو چشمشون پنچاه تا شنا و دراز نشست برم باز هیچکس باور نمیکنه که خوب و سالمم و فقط یکم گلوم میگیره. فقط میتونم دعا کنم که سرفه نکنم یا اگه سرفم گرفت با دهان باز نفس بکشم تا سرفم بره پایین. میدونم فردا قراره خیلی زود بگذره با این که آزمون دارم. عجیب یاد ازمونای نمونه دولتیم افتادم. استرس اون شبا رو دارم با اینکه ازمون فردا فقط برای اشنایی با تستای کنکوره نه نمره و هیچی. حس و حال اون روزام خیلی استرسی بود. فکرکنم رکورد درس خوندنم بود. دلم میخواست خیلی زوتر از این موقعا میخوابیدم تا فردا خواب نرم. فردا اصلا وقت نمیکنم ظهر بخوابم میدونم. اینروزا برای کوچیک ترین چیزها خیلی استرس میگیرم و این حالم رو اصلا دوست ندارم. فقط میدونم فرداهم تموم میشه و پس فردا میرسه و روزای دیگه هم. پس جای نگرانی نیست اگه قراره بگذره. امیدوارم خوب بگذره. درحال نوشتن همین حدود چهار بار سرفه کردم. خدا فردا رو بخیر کنه!
داشتم به این فکر میکردم کرونا اونقدرم بد نبود توی زمینه تحصیل... مثل سیاست های اموزش پرورش نبود که ادمو مجبور به یادگیری کنه. بهم اجازه داد سرکلاسایی که علاقه ندارم بخوابم و سرکلاسایی که بهشون علاقه دارم با ذوق گوش بدم و حتی بیشتر از استاد یاد بگیرم.
دوسال میگذره و من قوی ترین دختر روی زمینم.
نه جسمی، خب جسمی که الان توی بیماری به سر میبرم.
با سردرد و حالت تهوع و سرماخوردگی و .... همین بیماری باعث میشه فردا نیام پیشت بابا جان.
مثل اینکه هوا سرده و منم این روزا ضعیف. اما دلم همیشه پیشته.
خیلی زود دوسال شد. . . . . .
خب گاهی اوقات زمانی که داری یک مرحله بلند بالایی رو با موفقیت پشت سر میذاری و تمومش میکنی و دقیقا همونجایی که حس میکنی قراره بعد از این، کلی برنامه ریزی کنی و خوش بگذرونی و بترکونی، همه چیز برعکس میشه. مثل دوره امتحانات. افسردگی بعد از امتحانات گرفتم. نه میتونم کاری کنم و نه اصلا حوصله انجام کاری رو دارم. سه روز دیگه هم، تعطیلات بعد از امتحاناتم تموم میشه ولی هنوز کاری نکردم. دو روز پیش بعد از سالها با دوستای قدیمیم مواجه شدم و چند ساعتی رو باهم گذروندیم. فهمیدم جدی جدی خیلی چیزا عوض شده و خیلی از ماها عوض شدیم و گاهی چقدر خوبه این عوض شدن. این هفته بعد از شنیدن یک اتفاق نه چندان جدید، ذهنم زیادی درگیر بود. مثل کارآگاه ها مدام افراد رو زیر نظر داشتم. برای خودم سناریو های مختلف میساختم و خلاصه درگیر بودم با خودم شاید این درگیری هنوز هم ادامه داره... خلاصه که از حساس شدن خودم بدم میاد چون معمولا وقتی رو یه موضوعی حساس میشم اصلا ادم جالبی نمیشم و منزجر کننده میشم. خب الان با یه صحنه ای رو به رو شدم. اینکه بعد از مدت ها و ماه ها و هفته ها، یه دوست قدیمی بهت پیام بده که (سلام باید یه چیزی برات تعریف کنم) شاید ترسناک بنظر برسه اما من خوشحالم چون که میدونم دور و بریام آدمای مشنگ و بانمکی بودن، حداقل خیالم راحته. الانم دوباره همین اتفاق افتاد. بگذریم. آخرین شعرم که تکمیل شد احساس سبکی کردم. هنوز حس قشنگش همراهمه. داشتم به این فکر میکردم اگه یه آدم بفهمه یه جای دنیا براش شعر سرودن، غرورش ضربدر چند و یا به توان چند میشه؟!
بعد از مدت ها داشتم به موهام روغن میزدم که یکدفعه یاد این خاطره افتادم:
نمیدونم کِی بود. فقط یادمه از بعد از تیرماه بود و قبل از مرداد ماه. یه روز که خیلی خسته شده بودم شماره رو گرفتم و منتظر شدم یه مشاور بیاد پشت خط. شاید خیلی منتظر موندم. چندباری هم قطع کردم و دوباره گرفتم. یادم نمیاد هزینه تلفن چقدر میوفتاد. صدای خانومی که هیچ شناخت و تصوری ازش نداشتم رو شنیدم. با صدای خسته ای سلام کردم. از لحن صدای اون خانوم متوجه شدم با سلام کردنمم خستش کردم. روزهایی رو میگذروندم که همه رو خسته میکردم. حتی خودمو. گفت از خودت بگو. چه شکلی هستی. رفتم جلوی آینه. انگار مدت ها بود خودم رو ندیده بودم و نمیدونستم چه شکلی شدم. از رو آینه شروع کردم به توصیف کردن. مثل بچه مدرسه ای که از روی برگه تقلب داره امتحانش رو پر میکنه. از یه جمله شروع کردم: موهام فره. خودمم نفهمیدم چرا از اینجا شروع کردم. شاید آدما ناخودآگاه از جایی شروع میکنن که بهش علاقه دارن. مثل قسمت کرم دار بیسکوییت یا قسمت شکلاتی کیک. یادمه هیچی به مشاور نگفتم. این اولین مشاوری نبود که باهاش حرف میزدم ولی حرف نمیزدم.
++ این آهنگ خیلی قدیمی رو هر چند وقت یبار گوش میدم. دوتا دلیل داره. اولش اینکه منو یاد بچگیام میندازه و دومش اینکه اسمم توشه :) فکرکنم هر آدمی تو زندگیش یه آهنگی داره که احساس کنه برای خودش خوندن.
.
.
.
بیاین قبول کنیم کرونا هر چیزیم که ازمون گرفت، نامردی نکرد و فرصت نگاه کردن به چشم های همدیگه رو ازمون نگرفت :)
.
.
.
